Βαπτίστηκε Ορθόδοξος με κατηχήτρια τη σύζυγό του! Μιά γυναίκα πέτυχε ό,τι δεν πέτυχαν επί δεκαετίες οι Οικουμενιστές, που όχι μόνο δεν έφεραν ούτε ένα ετερόδοξο στην Ορθοδοξία, αλλ' αντίθετα αποτρέπουν την επιστροφή στην ορθή Πίστη!

Νεοφώτιστος στην Ορθοδοξία 78 ετών

πηγή:romfea

Tαυτίζοντας τή σπουδαιότερη ἐκδοχή τοῦ Ἑλληνισμοῦ μέ τήν κατάφαση τῆς πίστης στό μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας.

Kαί μεταφράζοντας αὐτήν τή θερμότατη αἴσθηση μέ τίς ἱερές Ἀκολουθίες προπαντός τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος.

Δυνάμει “ἀναδεκτός” τῆς ἅγιας πρόνοιας τοῦ ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος “πάντας θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν”.

Λαχταρώντας νά γίνει κι ἐκεῖνος ὁλότελα δεκτός μέ τό εἰσαγωγικό μυστήριο τοῦ ἁγίου βαπτίσματος. Ἀφημένος στά χέρια τοῦ ἐνανθρωπισμένου ζῶντος Θεοῦ.

Ἔτσι ζοῦσε ἑπτά χρόνια στή Γουμένισσα ἕνας ὑπερήλικας πιά Ἀμερικανός μέ τήν ὑπερήλικα Ἀμερικανίδα σύζυγό του καί πρόσμενε τό δικό του Πάσχα μέσα στό ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικό (καί πανανθρώπινο σωτηριῶδες) Πάσχα, ὁ κ. Raymond Brown ἀπό τό Michigan τῶν Η.Π.Α.. Ἐκεῖνος τό ἔλεγε καί τό ξανάλεγε: “Ἐγώ αἰσθάνομαι Ἕλληνας! Ἕνα μοῦ λείπει: νά βαπτισθῶ ὀρθόδοξος χριστιανός!”

Κατηχήτρια ἤθους καί πίστης ἡ σύζυγός του Ἐλισάβετ, βαπτισμένη πρό πολλῶν δεκαετιῶν στή Γουμένισσα. Ἐκείνη ἔζησε μιάν 20ετία

στή χώρα μας, ἐπανῆλθε στήν Ἀμερική ὅπου καί ἔμεινε μιάν 30ετία.

Ἡ συνάντηση-καταλύτης ἦρθε τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα, στό νοσοκομεῖο τῆς πόλης, μέ τήν καθιερωμένη ἐπίσκεψη τοῦ Μητροπολίτου Γουμενίσσης κ. Δημητρίου γιά νά μοιραστεῖ τό ἀμέριστο “Χριστός Ἀνέστη” μέ κάθε νοσηλευόμενο καί τήν ἐφημερεύουσα ἰατρική καί νοσηλευτική ὑπηρεσία τοῦ Ἱδρύματος.

Κοινωνία ἀγάπης μέ τό ὄνομα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ στίς καρδιές καί τά χείλη ὅλων, “κυριολεξία” τῆς ἀληθινῆς κι ἀναφαίρετης χαρᾶς.

“Εἶδες; Ἡ Ὀρθοδοξία πάντα νικᾶ!” τοῦ μίλησε ἁπλά ὁ Δεσπότης, μέ τή συμβολική γλώσσα τῆς ἡμέρας, τό τσούγκρισμα τῶν πασχαλινῶν αὐγῶν.

Τό αὐγό τοῦ Ἐπισκόπου μας “ἔσπασε” τό αὐγό τοῦ νοσηλευόμενου, μᾶλλον “ἔσπασε” καί τίς τελευταῖες ἀναβολές.

Ὁ ἐγκαρδιωμένος διάλογος στάθηκε εὐκαιρία ἄμεσης ἔκφρασης τῆς θεόγνωστης βαθειᾶς ἐπιθυμίας, τέρμα στήν ἀναμονή τόσων χρόνων, ἀρχή στήν ὁριστική κι ἀναφαίρετη ἀπόγευση τῆς σωτήριας ἐσχατολογίας.

“Πότε θά μέ βαπτίσετε Σεβασμιώτατε; Αὐτά πού ζεῖ κανείς ἐδῶ στή Γουμένισσα τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα, δέν τά ζεῖ πουθενά ἔξω ἀπό τήν Ἑλλάδα. Δέν ὑπάρχει τίποτε πιό ὡραῖο ἀπό αὐτά πού γίνονται τή Μεγάλη Ἑβδομάδα καί τό Πάσχα. Πότε θά ρθει γιά μένα αὐτή ἡ ὥρα; Μήπως δέν προλάβω”.

Κι ἔκλαιγε ἀπό λαχτάρα ψυχῆς, ἀπό ἱερό πόθο, ἀγωνιώντας μή καί δέν προφθάσει στό τέλειο δώρημα τῆς Χάριτος, στό εἰσαγωγικό δώρημα τῆς πληρότητας τῆς κατεξοχήν ζωῆς.

Μάρτυρες τῶν αὐτῶν αἰσθημάτων του, τῆς βιουμένης ἅγιας Ρωμηοσύνης, στάθηκαν τήν ἴδια μέρα ἐκεῖ στό Νοσοκομεῖο καί ἐπώνυμα στελέχη ἀπό τό Σύλλογο “Ἅγιος Τρύφων”.

Ἐντυπωσιάστηκαν ἀπό τό βλέμμα τοῦ νοσηλευόμενου πρός τήν εἰκόνα-ἀντίγραφο τῆς Παναγίας Γουμένισσας, πού θύμιζε ἐκεῖνο τό μυριόλεκτο καρδιακό χαιρετισμό “χαῖρε στοργή πάντα πόθον νικῶσα!”

Τό ἴδιο πάλι ἐκφραστικό κλάμα τῆς λαχτάρας καί τῆς προσδοκίας καί τῆς ἅγιας ἀγωνίας, μήπως δέν πρόφθανε νά γίνει ἀναδεκτός ἀπό τήν ζῶσα Ἐκκλησία καί τόν ἀληθινό Θεό.

Τήν ἴδια ἀποφασιστική κατάφαση στό κάλεσμα τοῦ Θεοῦ δήλωσε καί ξαναδήλωσε, ἐρχόμενος στή Μητρόπολη μέ τή γυναίκα του.

“…Νιώθω Ἕλληνας. Δέν μπορεῖτε νά φανταστεῖτε τή χαρά πού νιώθω πού βρίσκομαι στήν Ἑλλάδα. Τί καλός κόσμος εἶναι ἐδῶ! Δέν θέλω νά φύγω ἀπό τήν Ἑλλάδα”. Ἡ ἐκφραστικότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας λατρείας στάθηκε καί γι᾽ αὐτόν πάλιν καί πολλάκις κατήχηση στό εὐαγγέλιο τῆς ἀπολυτρώσεως καί σωτηρίας: “καί γάρ τό Πάσχα ἡμῶν ὑπέρ ἡμῶν ἐτύθη, (ὁ) Χριστός”.

Ὁ Χριστός, τό πέρασμα (ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή) τόσων καί τόσων Ἁγίων καί δικαίων πρός τήν ἀπερινόητη καί χαρισμένη παρουσία τοῦ ἀκτίστου Θεοῦ.

Δέν ἦταν κάτι στιγμιαῖο, ἀλλά μιά πορεία ὡρίμανσης καί τῆς δικῆς του πίστης μέ τήν κατήχηση τῆς ἐκκλησιασμένης πίστης τῆς συζύγου, πού πρῶτα ἐκείνη βαπτισμένη ἀπό πολλές δεκαετίες ἐπιποθοῦσε νά γίνει καί ὁ σύζυγός της ὅπως κι ἐκείνη, ὀρθόδοξος χριστιανός, ἐκκλησιαστικά μέτοχος στό γεγονός τῆς σωτηρίας.

Καί ἔφθασε ἡ ἅγια ὥρα τῆς ἐκπλήρωσης. Μέ ἀνάδοχους τό Στέφανο Ἀναγνωστόπουλο (προπονητή τῆς ἐθνικῆς ὁμάδας πάλης) καί τόν Πέτρο Μποζίνη (ἀπό τούς μουσικούς τῶν “Χάλκινων”).

Στά “Δύο Ποτάμια” τῆς Γουμένισσας, καί συγκεκριμένα στό ὁλοκάθαρο ρέμα πού κατεβαίνει ἀπό τήν Κάρπη, πού οἱ πηγές του ἀναβλύζουν μέσα ἀπό τά βράχια ψηλά στό Πάϊκο.

Γιά λόγους πρακτικά ἐπιβεβλημένους, ἐπιλέχθηκε ἀντί τοῦ ναοῦ ἡ βάπτιση νά γίνει στό ποτάμι. Τελέστηκαν ὅλα τά προβλεπόμενα ἀπό τήν ἅγια τάξη τῆς Ἐκκλησίας, μέ τόν Μητροπολίτη μας προεστῶτα καί τούς ἱερεῖς π. Νικόδημο Δαούλκα, π. Χρῆστο Γραμματικό καί π. Εὐθύμιο Γραικό, μέ τή βοήθεια τῶν διακόνων π. Θεόκλητου Κόκκινου καί π. Μιχαήλ Πόποβιτς, ἁγιάστηκε τό ὕδωρ, ἐμβαπτίσθηκε ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ λαβών τό ὄνομα Ἡρακλῆς (μάρτυς ἐκ τῶν 40ντα πού ἐμαρτύρησαν στά μέσα τοῦ τρίτου αἰῶνα στήν Ἀφρική, ἡ μνήμη τῶν ὁποίων ἑορτάζεται στίς 10 Ἀπριλίου) καί Πέτρος τρίς στό “ὕδωρ τῆς ἀπολυτρώσεως”, ἐχρίσθη μέ τό ἅγιο Μῦρο καί ἐξῆλθε νέος ἄνθρωπος, νεάζων πνευματικά ὁλοτελής στήν πιό ὥριμή του ἡλικία!

Ἡ σύζυγός του κ. Ἐλισάβετ μέ αἰσθήματα χαράς καί συγκινήσεως, ἦταν μονίμως δακρυσμένη κατά τή διάρκεια τοῦ μυστηρίου, λέγοντας καί ξαναλέγοντας “Σ᾽ εὐχαριστῶ Θεέ μου πού εἰσάκουσες τίς προσευχές μου καί βαπτίσθηκε ὁ ἄντρας μου”.

Στήν περιεκτικά λιτή ὁμιλία του ὁ Σεβασμιώτατος ὑπενθύμισε στό νεοφώτιστο πώς ἡ Ὀρθοδοξία πάντα νικᾶ· ὁ Χριστός εἶναι πού “ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ”, μέ τήν Ἀνάστασή Του, μέ τήν ἔσχατη Κρίση, πού καί τά δύο πνευματικά συγκροτοῦν τό νῦν καί τό ἀεί τῆς παρουσίας τῆς Ἐκκλησίας.

Καί ὅλα αὐτά συντελέστηκαν, παραμονή τῆς ἑορτῆς τῶν Μυροφόρων, τό πρωινό ἑνός ἄλλου Σαββάτου, πού παρέμπεμε στήν ἄδυτη ἀνατολή τῆς μιᾶς Σαββάτων, στήν Κυριακή τοῦ σωτηρίου Πάσχα.

***

Ἀνακεφαλαίωση στή χαρά τοῦ ἑνός βαπτισθέντος, τῶν δύο, τῶν τελετουργῶν καί τῶν ἀναδόχων καί ὅσων συμπαρόντων, ἦρθε ὁ λαμπρός Ἑσπερινός καί ὁ κυριώνυμος ἑορτασμός τῶν Μυροφόρων.

Στήν Ἱερά Μονή τῶν Ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης Γουμενίσσης (Γρίβας). Μέ σημεῖο ἀναφορᾶς τά ἅγια πρόσωπα τῶν τολμηρῶν Κηδευτῶν τοῦ Σωτῆρος καί τῶν θαρραλέων Μυροφόρων, περί τό εἰκονισμένο Σῶμα τοῦ Ἄχραντου Νεκροῦ καί αὐτεξούσια Ἀναστημένου Κυρίου μας.

Ὡσάν “ἐνεικονισμένα” στό χριστοφόρο ἱερό λείψανο τῆς ἁγίας μυροφόρου, καλλιπαρθένου καί ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, ἀπότμημα-δέρμα, ἀπό τό ἕνα ἄφθαρτο χέρι της τό φυλασσόμενο στά Ἱεροσόλυμα, δωρηθέν ὑπό τοῦ Ἁγιοταφίτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου μακαριστοῦ Δανιήλ (τό ἄλλο ἄφθαρτο χέρι της φυλάσσεται στήν Ἱ.Μ. Σιμωνόπετρας τοῦ Ἁγιονόρους).

Στή λιτανεία καί τόν Ἁγιασμό τῆς κυριώνυμης Κυριακῆς προσῆλθε καί μετεῖχε μεγάλο πλῆθος προσκυνητῶν.

Ὁ προεξάρχων Μητροπολίτης μίλησε ἑστιάζοντας στήν αἰωνική πιά μορφή καί στόν ἱστορικά καταξιωμένο τίτλο τοῦ ἁγίου Ἰωσήφ τοῦ εὐσχήμονος Βουλευτοῦ, παραπέμποντας στήν ἱστορική εὐθύνη καί τό αἰωνικό της ἀντίκρισμα ὅσων ὑποδύονται βουλευτικούς ρόλους μέ συμβιβασμένη ἀντικοινωνική ἤ ἀσεβοῦσα πολιτική πρακτική, σέ βάρος τῆς ἱστορίας καί τῶν πνευματικῶν καί ὑλικῶν ἀναγκῶν τοῦ λαοῦ μας.

Τό προσκύνημα στή Χάρη τῶν Ἁγίων συνεχιζόταν ὁλημερίς, συνεισφέροντας ἀπό τό σταυροκόπημα τῆς καρδιᾶς μικρῶν καί μεγάλων στό “διάλογο οὐρανοῦ καί γῆς”, πού ὁ Κύριός μας τόν ἑνοποίησε στό πρόσωπό Του καί τόν ταυτοποίησε ὡς ἐκκλησιασμό, καλώντας μας σ᾽ αὐτήν τήν ἀμοιβαιότητα ἀκτίστου καί κτιστοῦ. Καλώντας μας στό διαρκές Πάσχα, πού ἀπομένει καί τό μοναδικό δωρεάν χρέος ζωῆς ὅλων μας.

***

Μέσα στό διαρκές ἱερώτατο Πάσχα τῆς ἐγχριστωμένης Ρωμηοσύνης καταξιώνονται καί ὅλες οἱ ἡρωικές ἐπέτειοι τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας, πού τιμήθηκαν αὐτόν τόν καιρό στήν ἀναστατωμένη πάλι συνοριακή μας γραμμή: στούς Εὐζώνους τήν Παρασκευή τῆς Διακαινησίμου μέ σύμβολο τήν ἑλληνική σημαία ἐνάντια στούς συμμάχους τοῦ Ἄξονα πού τόλμησαν νά τήν βεβηλώσουν, ἀλλά εἰσέπραξαν τήν ἀντίσταση τοῦ ἡρωισμοῦ τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων μας πού φύλαγαν καί φυλάγουν νεότερες Θερμοπῦλες· στό Δογάνη τοῦ ἐξ Αἰγιαλείας ἀνθυπολοχαγοῦ Εὐστάθιου Δογάνη καί στό γειτονικό λόφο Ραβινέ μέ τήν ἐκ νέου ἀπελευθερωτική τους ἐκπόρθηση ἐπί τοῦ Α΄ Π.Π.· καί κυρίως στό ὀχυρωμένο ἕως ἀπόρθητο Σκρᾶ, πού ἐλευθερώθηκε ἀπό τήν αὐτοθυσιαστική ὑπεροχή τοῦ στρατοῦ μας, συναπαρτιζομένου ἐκ τοῦ συστάδην καί ἔπεισε τούς συμμάχους νά ὁμολογήσουν πάλι “πρίν λέγαμε πώς οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν σάν ἥρωες· ἀπό τώρα θά λέμε πώς οἱ ἥρωες πολεμοῦν σάν Ἕλληνες”.

Οἱ “στιγμές” ἐκείνου τοῦ ἡρωισμοῦ τῶν πατέρων μας καταξιώθηκαν ἀπό τήν ἀδιαίρετη ἱστορική μας ταυτότητα τοῦ χιλιοειπωμένου “ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος”. Προσμένοντας συνεχιστές.