Συνομιλώντας μ'έναν αγιορείτη-Μια εκ βαθέων εξομολόγηση

πηγή:proskynitis.

Οἱ γονείς σας πῶς ἀντέδρασαν ὅταν φύγατε;

Ἡ μητέρα μου, πολύ καλά, μάλιστα ἐνώ ἤταν στενοχωρημένη δέν ἔφερε ἀντιρρήσεις, διότι τῆς εἴχα ἐξηγήσει ὅτι ὅποιος δέν ἀφήνει τό παιδί του νά γίνει μοναχός, μάχεται μέ τόν ἴδιο τόν Χριστό. Αὐτό τήν φόβησε, διότι ἤταν εὐλαβής ἄνθρωπος. Ὁ πατέρας ζορίστηκε πολύ, διότι ἐκτός τό ὅτι εἴχαμε ἄριστες σχέσεις, τόν βοηθούσα καί στήν δουλειά του καί μέ εἴχε στήριγμά του. Τόν ἔπιασε κατάθλιψη, ἀλλά τόν βοήθησε πολύ ἕνας μοναχός, πού εἴχε ἔρθη τότε ἀπό τήν Πελλοπόνησο, καί εἴχε ἐγκατασταθεί σέ ἔνα μοναστηράκι κοντά στό σπίτι μου. Ἄρχισαν οἱ γονείς μου νά πηγαίνουν ἐκεί, καί τόσο πολύ τούς βοήθησε νά καταλάβουν τί σημαίνει μοναχισμός, πού μετά ἀπό τρία χρόνια, μού ἔλεγαν πώς θά ἤθελαν νά γινόταν καί ἡ ἀδελφή μου μοναχή!!! Καί ὅχι μόνον, διότι ἄρχισαν νά ζούν καί πνευματικά.

Πείτε μου πῶς ἤταν ὅταν γίνατε μοναχός;

Τήν ἠμέρα πού ἔγινα μοναχός εἴχα μεγάλο πόλεμο νά μήν γίνω, λογισμούς ὅτι δέν θά τά καταφέρω καί μεγαλή ἐπίθεση δαιμονική. Συνήθως ὅταν κάποιος γίνεται μοναχός ἔχει μεγάλη χαρά, διότι ἀφιερώνεται καί στή οὐσία γίνεται «γάμος» μεταξύ τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ψυχῆς τοῦ μοναχοῦ. Διότι τό μυστήριο τοῦ Μοναχισμοῦ εἶναι τεράστιο. Σέ μένα ἤταν τελείως ἀντίθετα τά πράγματα. Ἀκόμα καί τήν ὥρα τῆς κουράς μου, ἔνιωθα φωνή μέσα μου ἐν δυνάμει, ὅτι δέν θά σέ ἀφήσω ἤσυχο, θά σέ πολεμήσω, καί δέν θά τά καταφέρεις, καί αὐτό δέν ἤταν τῆς φαντασίας μου. Φυσικά, δέν ἤξερα καί τί νά πῶ, καί σέ ποιόν, καί ἀν θά μέ πίστευαν. Μετά τήν κουρά μου, μέσα στήν ἀκολουθία, αὐτό συνεχιζόταν, ὁπότε πήρα θάρρος καί μίλησα σέ ἕναν γέροντα καί τοῦ εἴπα: Πάτερ, ὁ διάβολος μοῦ βάζει λογισμούς ὅτι δέν θά τά καταφέρω, ὅτι θά φύγω ἀπό τό μοναστήρι, ὅτι θάμέ πολεμήσει. Τότε μοῦ εἶπε μέ γαλήνη: Α! μήν ἀνησυχείς. Προσπαθεί νά σέ φοβήσει, δέν μπορεί νά σοῦ κάνει τίποτε, δέν μὰς ἀφήνει ὁ Χριστός μας ἔτσι. Ὁ διάβολος κάνει τήν δουλειά του, κάνε καί σύ τήν δικιά σου!!! Αὐτό ἤταν. Μόλις μού εἴπε αὐτά τά λόγια, ἔφυγε ἡ φωνή καί ἠρέμησα!!

Τό πρώτο βιβλίο πού μού ἔδωσε ὁ γέροντας ἤταν «Οἱ περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ» πού μιλάει γιά τήν εὐχή, καί μέ ἔβαζε σιγά σιγά στήν προσευχή, πώς πρέπει νά προσεύχωμαι καί τί σημασία ἔχει ἡ προσευχή στήν ζωή μας. Ἔτσι μέσα σέ λίγο καιρό, διαβάζοντας συνέχεια διάφορα βιβλία καί μιλώντας μέ τόν γέροντα, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, μοῦ ἤρθε ἡ ἐπιθυμία νά ἀφιερωθώ στόν Θεό, νά φύγω ἀπό τόν κόσμο, διότι μού φαίνονταν ὄλα μάταια, καί προσωρινά, καί δέν μέ γέμιζε τίποτα. Σκεφτόμουν ὅτι τίποτα δέν μένει σέ αὐτήν τήν ζωή αἰώνιο, μόνο ἡ ψυχή μας, καί οἱ πράξεις μας, καί φυσικά τό μόνο αἰώνιο, πού εἶναι ὁ Θεός.   Ὅταν ὄπως σοῦ εἴπα πήγα στό μοναστήρι ἀντιμετώπισα πολλές δυσκολίες, ἀλλά καί εἴχα καί θεία βοήθεια. 

Θυμάμαι κάποια φορά, ὅταν ἤμουν δόκιμος, κάποιος γέροντας, μοῦ ἔδωσε δύο γεμάτους κουβάδες νά τούς πάω μιά ἀρκετά μακρινή ἀπόσταση. Ὄταν τούς σήκωσα, κατάλαβα ὅτι ἤταν πολύ βαριοί καί οἱ δύο, καί στήν ἀρχή ζοριζόμουν πολλή. Ὄμως στήν μέση τῆς διαδρομῆς ἄρχισα καί τούς ἔνιωθα πιό ἐλαφρούς καί ὅταν κόντευα στό τέλος σχεδόν δέν τούς ἔνιωθα. Αὐτό, μέ βοήθησε νά καταλάβω πώς στήν ἀρχή θά ἔχω δυσκολίες, γιατί κάθε ἀρχή εἶναι δύσκολη, ἀλλά μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θά ἐλαφρώνει ὁ ἀγώνας. Πάντα ὅμως μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ.

Γιά τόν μοναχό, ὁ ἀγώνας γίνεται ἐσωτερικά μέ τά πάθη του. Φυσικά αὐτό πρέπει νά γίνεται μέ τόν κάθε χριστιανό, ἀλλά γιά τόν μοναχό, αὐτός εἶναι ὁ σκοπός πού φεύγει ἀπό τόν κόσμο καί πού ἀφιερώνεται στόν Θεό. Καί αὐτός ὁ ἀγώνας δέν τελειώνει ποτέ, εἶναι ἰσόβιος. Ἄν δούμε τούς ἁγίους πατέρες μας, θά δούμε ὄτι κάθε μέρα ἔλεγαν πώς ἔβαζαν ἀρχή γιά νά πολεμήσουν τά πάθη τους, αὐτοί πού εἴχαν φθάσει τήν τελειότητα. Τί νά πούμε ἐμείς πού οὔτε ἕνα καλό λογισμό τους δέν μπορούμε νά φθάσουμε. Άν καί ζούμε σέ ἐποχές ἀντιχρίστου, καί σίγουρα δέν μπορούμε νά φτάσουμε τούς παλαιούς πατέρες στά μέτρα πού ἤτανε, πρέπει ὁ ἀγώνας νά γίνεται πάντοτε, μέ εὐχαριστία πρός τόν Θεό, καί μέ ταπείνωση, ἀντιλαμβανόμενοι τίς ἀδυναμίες μας καί ὅτι ἡ σωτηρία δέν εἶναι δικό μας κατόρθωμα, ἀλλά δωρεά τοῦ παναγάθου Θεοῦ. Ἐγώ αἰσθάνομαι πολύ εὐνοημένος ἀπό τόν φιλάνθρωπο Θεό, διότι μοῦ ἔστειλε ἔναν καλό πνευματικό ὀδηγό, πού μέ βοηθάει πολύ στό νά βαδίζω καί νά καταλαβαίνω κάποια πράγματα.

Ὁ μοναχός ἔχει τρία μέτωπα νά ἀντιμετωπίσει. Τό πρώτο εἶναι ὁ προσωπικός του ἀγώνας, μέ τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες του. Ὁ δεύτερος εἶναι μέ τόν συνάνθρωπό του, διότι αὐτοί πού ἐπισκέπτονται τά μοναστήρια, θέλουν τήν βοήθεια ἀπό τούς μοναχούς, νά ἀνλήσουν δύναμη, νά πάρουν τό καλό παράδειγμα καθώς καί ἀπαντήσεις σέ ἐρωτήματα, ἀλλά καί σέ προβλήματα προσωπικά τους. Καί τό τρίτο, εἶναι τό θέμα τῆς Πίστεως. Ἐπειδή σήμερα κινδυνεύει ἡ Πίστη, πιό πολύ ἀπό ποτέ, διότι ζούμε σέ καιρούς Ἀντιχρίστου, καί ὄλα προετοιμάζουν τήν ἔλευσή του, καί κυρίως οἱ αἰρέσεις, μέ πρώτη καί χειρότερη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού ἀν καί εἶναι ἕνα δένδρο μέσα στό δάσος πού λέγεται Ἀντίχριστος, (τά ὑπόλοιπα εἶναι οἱ Ἰλλουμινάτοι, ἡ μασωνία, τά διάφορα ρεύματα ἀνατολικῶν θρησκειῶν, οἱ χριστιανικές αἰρέσεις ὁπως τοῦ παπισμοῦ, τοῦ προτεσταντισμοῦ κ.λ.π. τῶν Ἰεχωβάδων, ὁ σατανισμός, οἰ διάφορες παραθρησκευτικές ὁμάδες, μέ τίς ἐναλλακτικές θεραπείες τύπου βελονισμοῦ, ἀγγελοθεραπείας, κρυσταλλοθεραπεία, παιγνιοθεραπεία, κρανιοθεραπεία, Σού-τζόκ, ἀγιουρβέδα, ἀρωματοθεραπείας, αὐτογνωσίας, αὐτοθεραπείας, γιόγκα, ἰριδολογίας, διαλογισμοῦ, μουσικο­θεραπείας, νηστειοθεραπείας, πιλάτες, ὁμοιοπαθητικής, ρεφλεξολογίας, σιάτσου, Φέγκ σούι, χρωματοθεραπείας, Ρείκι καί τόσα ἄλλα, καθώς καί ὅλες οἱ λεγόμενες ὁλιστικές μέθοδοι) ἐν τούτοις εἶναι ἡ μεγαλύτερη αἴρεση πού ἔχει ἔμφανιστή στή Ἑκκλησία ποτέ.

Ὁ Ἀντίχριστος θά χρησιμοποιήση τόν Οἰκουμενισμό γιά νά ἰδρύσει μία παγκόσμια θρησκεία. Ἐμείς λοιπόν οἱ μοναχοί, καί φυσικά μέ πρώτους τούς Ἐπισκόπους πού προέρχονται ἀπό τό μοναχικό τάγμα καί εἶναι μοναχοί, πρέπει νά εἴμαστε ἀντίθετοι ὄχι μόνο μέ τούς παραπάνω, ἀλλά καί μέ ὀρθοδόξους πού ἔχουν ἀπόψεις αἰρετικές. Καί αὐτό γιατί τά τρία μέτωπα πού σού εἴπα παραπάνω ἔχουν σωτηριολογικό χαρακτήρα. Τό πρώτο γιά μάς τούς ἰδίους. Τό δεύτερο διότι μέ τό νά βοηθάμε τούς συνανθρώπους μας ἐκπληρώνουμε τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου « ἀγαπήσεις τόν πλησίον ὡς σεαυτόν» καί τό τρίτο διότι μένοντας ἐντός Ἐκκλησίας καί δίνοντας ὀμολογία πίστεως, ἐξασφαλίζουμε τήν σωτηρία μας.   Ἐκτός Ἑκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία. Οἱ Οἰκουμενιστές ὄχι μόνον ἀποκλείουν τήν εἴσοδό τους στήν βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἀλλά μέ τίς διδαχές τους ἀποκλείουν καί αὐτούς πού τούς ἀκολουθούν. Καί γιά αὐτό θά ἔχουν περισσότερο κρίμα. Διότι ἡ Μοναδική ὁδός σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ πίστη στήν Ἁγία Τριάδα, στό ἔργο καί στήν διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί τά συνεχιζόμενα εἰς τό σώμα Αὐτοῦ, τήν Ἁγία Ἐκκλησία. Ὅλα τά ἄλλα πιστεύματα, ὅλες οἱ Θρησκεῖες,πού ἀγνοοῦν καί δέν ὁμολογοῦν τόν Χριστό «ἐν σαρκί ἐληλυθότα», εἶναι ἔργα τοῦ διαβόλου καί ἀνθρώπινα κατασκευάσματα, πού πλανοῦν τούς ἀνθρώπους, καί τούς ὁδηγοῦν στήν ἀπώλεια. 

Γιά αὐτό καί ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός μᾶς λέει πῶς ὅλες οἱ πίστες εἶναι ψεύτικες, κάλπικες, ὅλες τοῦ διαβόλου. Τούτο ἐκατάλαβα ἀληθινόν, θεῖον, οὐράνιον σωστόν πώς μόνη η πίστη τῶν εὐσεβῶν καί ὀρθοδόξων χριστιανῶν εἶναι καλή καί ἁγία, τό νά πιστεύωμεν καί νά βαπτιζόμεθα εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Γιά αὐτό τόν λόγο δύο χιλιάδες χρόνια τώρα ἡ ἱδρυθεῖσα ἀπό τόν Χριστό καί καθοδηγούμενη ἀπό τό Ἅγιο Πνεύμα Ἐκκλησία ἔμεινε σταθερή καί ἀκλόνητη στήν διδαχθεῖσα ἀπό τόν Χριστό, παραδοθεῖσα ἀπό τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί φυλαχθεῖσα ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες σωτηριώδη Ἀλήθεια.

Τότε εἴμαστε ἀσφαλείς, ὅταν ἀκολουθοῦμε τούς Ἁγίους Πατέρες καί δέν μετακινοῦμε τά ὅρια πού ἐκεῖνοι ἔθεσαν. Γι’ αὐτό ἀποδεχόμαστε ὅσα ἐκεῖνοι ἀποδέχονται καί καταδικάζουμε ὅσα ἐκεῖνοι καταδικάζουν, καί θά πρέπει νά ἀποφεύγουμε τήν ἐπικοινωνία μέ ὅσους καινοτομοῦν εἰς τά τῆς πίστεώς μας.

 Καί γιά αὐτό, αὐτοί πού μιλάνε γιά ἀγάπη, θά ἔπρεπε νά τούς δείξουν ὅτι μοναδική ὀδός σωτηρίας εἶναι ἠ Ὀρθοδοξία. Φυσικά καί σάν Ὀρθόδοξος χριστιανός, θά πρέπει ἡ ζωή μας νά εἶναι σωστή καί νά ἀγωνιζόμαστε γιά τήν σωτηρία μας, διότι καί ἀπό τούς Ὀρθοδόξους θά σωθούν αὐτοί πού εἶναι ἐνσυνείδητα μέσα στήν Ἐκκλησία καί ἀγωνίζονται τόν καλό ἀγώνα. Αὐτά ἰσχύουν γιά ὄλους τούς Ὀρθοδόξους, μοναχούς καί λαϊκούς, Δεσποτάδες καί παπάδες, διότι τό Εὐαγγέλιο, εἶναι κοινό γιά ὄλους. Δέν κάνει διάκρισει σέ τάξεις.

Οἱ Ἐπίσκοποι θά πρέπει νά ξέρουν ὅτι μέσα στήν Ἐκκλησία ἔχουν θέση διακονική. Εἶναι ὑπηρέτες Χριστοῦ, καί ὑπηρέτες τοῦ λαοῦ. Τόν λαό ὑπηρετοῦν ἀπό τήν θέση πού βρίσκονται. Αὐτό πού κάνουν καί ἐμφανίζονται μέ ἐξουσία, σάν ἄρχοντες εἶναι λάθος. Ὁ Χριστός στό Εὐαγγέλιο δέν ἀποκλείει σέ κάποιον νά θέλει νά εἶναι πρώτος. Ὄμως μέ προϋποθέσεις, δηλαδή, ὅποιος θέλει νά εἶναι πρώτος νά εἶναι πάντων δούλος καί πάντων ἔσχατος καί ὑπηρέτης. Καί ἀφού λένε πώς εἶναι εἰς τόπον καί τύπον Χριστοῦ, (καί πράγματι εἶναι) πρέπει νά μιμούνται καί τόν Δεσπότη Χριστό καί τούς Ἀποστόλους, καί νά πλύνουν τά πόδια τῶν πιστῶν, δηλ. νά ὑπηρετούν καί ἀν χρειαστεί νά χύσουν καί τό αἴμα τους γιά τό ποίμνιό τους, ὅπως ἔκανε ὁ Χριστός, οἱ Ἀπόστολοι, καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἐπίσκοποι. Νά μιμηθοῦν πρώτα ἀπό ὄλα τήν ζωή τους, καί ὄχι νά λένε πώς εἶναι δικαιωματικά διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων. «Καί τρόπων μέτοχοι καί θρόνων διάδοχοι» λέει τό ἀπολυτίκιο γιά τούς ἁγίους ἐπισκόπους, δηλαδή πρώτα νά μιμούνται τήν ζωή τους καί τήν βιοτή τους. Ἀλλά ποιός ἀπό αὐτούς κακοπαθεί; Τούς Ἀποστόλους τού χτυπήσανε, τους δείρανε, τούς κρεμάσανε, τούς λιθοβολίσανε καί ὄλους τούς ἁγίους, Χρυσοστόμους, Βασίλειους, Γρηγόριους, Φώτιους καί Μάρκους, Παλαμάδες καί Ἀθανασίους. Τεράστια ἀναστήματα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ποιός τά παθαίνει αὐτά σήμερα γιά τήν πίστη μας; Ποιός Δεσπότης, Ποιός μοναχός, ποιός παπάς, ποιός λαικός; δέν ζούνε ἔναν ἀκίνδυνο χριστιανισμό, καί δέν θέλουμε ἐγωιστικά νά εἴμεθα προνομιούχοι χριστιανοί ἔμεῖς ἔναντι ἑκατομυριων κακοπαθησάντων καί μαρτυρησάντων ἡμῶν ἀδελφῶν μας; Καί πρώτα ἀπό ὄλα, οἱ ἐπίσκοποι πρέπει νά διώχνουν τούς λύκους ἀπό τό ποίμνιο, δηλαδή τούς αἰρετικούς, γιά νά μήν κατασπαράζουν τά λογικά πρόβατα τοῦ Χριστοῦ καί τά πηγαίνους εἰς ἀπώλεια.

Γιά αὐτό τόν λόγο, μιλάμε καί διαμαρτυρόμαστε ὄχι μόνον ἐναντίον τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἀλλά σέ ὅποιον ἀκολουθεί τόν οἰκουμενισμό, ὄχι γιατί τούς ἀντιπαθούμε, παιδιά τῆς Ἐκκλησίας εἴμαστε καί ἔμεις. Ἀλλά ἐπειδή εἴμαστε τέκνα πιστά, καί θέλουμε νά παραμείνουμε στήν ὀμολογία τήν καλή, καί μέσα στήν Ἐκκλησία διότι μόνο ἐκεί ὑπάρχει ἡ σωτηρία, ἀπαιτούμε ἀπό αὐτούς ἤ νά ὀρθοτομούν τόν λόγο τῆς ἀληθείας, ἤ ἀν δέν θέλουν ἄς πάνε νά γίνουν παπικοί, προτεστάντες, ἤ ὅ,τι ἄλλο θέλουν καί νά ἀφήσουν τούς Ὀρθοδόξουν νά ὀρθοτομοῦν. Ἀν ὅμως θέλεις νά εἶσαι ἐπίσκοπος καί γενικά ὀρθόδοξος, θά πρέπει νά ὑπερασπίζεσαι τά δόγματα τῆς Ἐκκλησιας. Καί ἀν τό θέλει ἡ περίσταση νά μαρτυρήσει, καί νά κακοπαθήσει, καί ὅχι μόνο νά τούς βάζουνε μετάνοιες καί νά τούς φιλάνε τά χέρια. Αὐτά εἶναι παπικές πλάνες. Σέ αὐτό ὄμως ἔχει εὐθύνες καί ὁ λαός, διότι, πρέπει νά τούς ἐλέγχουν τούς ἐπισκόπους τους. Ὁ λαός ὑπηρετείτε ἀπό τούς ἐπισκόπους, δέν ὑπηρετούν τούς ἐπισκόπους. Ὁπότε, ὄταν δέν βαδίζουν καλά πρέπει νά τούς τό λένε καί νά τούς ἐλέγχουν. 

Βλέπουμε στήν Ἑλληνική κοινωνία, νά μᾶς κατεβάζουν τίς εἰκόνες ἀπό τά σχολεία καί τά δημόσια κτίρια, καί κανείς δέν μιλάει. Ἀν θά βρισκόμασταν στήν ἐποχή τῆς εἰκονομαχίας, πρώτοι οἱ ἐπίσκοποι, θά ἔχυναν καί τό αἴμα τους γιά τίς ἅγιες εἰκόνες νά μείνουν ἐκεί πού εἴναι. Ὄμως ποιός φωνάζει, καί ποιός ἀντιδρά; Βγάζουν τόν σταυρό ἀπό τήν σημαία, καί κανείς δέν μιλάει. Βάζουν τό 666 στίς ταυτότητές μας καί μᾶς λένε δέν πειράζει, θά τό ἐμφυτεύσουν καί στό χέρι καί θά μᾶς λένε «δέν πειράζει, κάντε ὑπακοή στήν Ἐκκλησία, ἀρκεί νά ἐξομολογείστε καί νά κοινωνάτε καί νά ἀκούτε (τό σημαντικότερο) ἐμᾶς. Καί ἐμεῖς πού μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἀντιδρούμε σέ αὐτά μᾶς λένε φανατικούς καί τρελούς, καί ταλιμπάν. Καί αὐτό δέν τό λένε μόνο οἱ πολιτικοί, ἀλλά καί ἠγούμενοι καί δεσποτάδες, καί παπάδες, καί τό χειρότερο, κάποιοι μοναχοί!!!!

Καί τί ἐννοούν κάντε ὑπακοή στήν Ἐκκλησία; τί εἶναι Ἐκκλησία; οἱ Ἐπίσκοποι πού δέν ὀρθοτομούν τόν λόγο τῆς ἀληθείας εἶναι ἐκκλησία; Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, τό σώμα εἶναι οἱ πιστοί, λαϊκοί καί μοναχοί καί κλήρος, ἀλλά αὐτοί πού ὀρθοτομούν τόν λόγο τῆς ἀληθείας, πού δέν ἀλλάζουν τό δόγμα. Αὐτός πού λέει κάτι διαφορετικό εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας ἀς εἶναι καί πατριάρχης. Πρωτίστως ὁ μοναχός ἔχει αὐτό τό ἔργο νά κρατά δηλαδή τήν πίστη καθαρή καί ἀνόθευτη. Γιά τόν λόγο αὐτό, βγάλαμε καί ἕνα κείμενο, πού ἔφθασε μέχρι καί τήν Ρουμανία, τήν ὀμολογία πίστεως, διότι δέν μπορούμε πλέον νά σιωπούμεν μέ αὐτά πού συμβαίνουν. Διότι ἐν καιρῷ διωγμοῦ τῆς πίστεως, ἡ σιωπή ἔχει θέση ἄρνησης. Καί σήμερα ἡ πίστη μας διώκεται μέ τόν χειρότερο τρόπο, καί κυρίως ἀπό τούς οἰκουμενιστές ἐπισκόπους. Καί φυσικά τήν αὐτήν ὑποχρέωση, νά μιλάνε δηλαδή, καί νά ἐλέγχουν τούς κληρικούς πού δέν ὀρθοτομούν τόν λόγο τῆς ἀληθείας, τήν ἔχουν καί οἱ λαϊκοί.

Μακάρι νά μήν ὑπήρχε αὐτό τό πρόβλημα, καί νά μπορούσαμε νά κοιτάμε μόνον τόν ἐαυτό μας, καί πῶς νά τόν διορθώσουμε. Ὄμως, ὅπως σοῦ εἶπα καί προηγουμένως, ἔχουμε πολλά μέτωπα, καί αὐτό, τό τῆς πίστεως, εἶναι τό σημαντικότερο. Διότι χωρίς σωστή πίστη, ὄσο ἀγώνα πνευματικό καί νά κάνεις δέν σώζεσαι. Ὅταν ἀγωνίζεσαι πνευματικά, προσέχεις καί τήν πίστη σου, νά εἶναι Ὀρθόδοξη, ὅταν δέν ἀγωνίζεσαι καί εἶσαι πνευματικά χλιαρός, τότε δέν σέ ἐνδιαφέρει καί ἡ πίστη. Αὐτά τά δύο πάνε μαζί.

Ὁ μοναχός ἐνδιαφέρεται ἰδιαίτερα, καί προσεύχεται ἰδιαίτερα γιά τόν συνάνθρωπό του. Ἐκτός τόν προσωπικό ἀγώνα καί τόν ἀντιαιρετικό ἀγώνα πού ἐπομίζεται, πρέπει νά μιλάει καί νά βοηθάει αὐτούς πού τού τό ζητούν, καί αὐτό μέ τήν προσευχή. Ὄμως, πολλές φορές ἀναγκαζόμαστε καί ἀφιερώνουμε πολλές ὥρες, συζητώντας καί ἀκούγοντας ἀνθρώπους πού θέλουν μία βοήθεια. Καί ἐνώ ὁ μοναχός προσπαθεί νά ξεριζώσει τά πάθη του, πολλές φορές, βρίσκεται νά μήν κοιτάει τόν ἐαυτό του, ἀλλά νά ἀσχολείται μέ τούς ἄλλους. Πόσες φορές δέν ἔρχονται ἄνθρωποι μέ τά προβλήματά τους, καί ζητάνε μιά πνευματική ἀγκαλιά, γιά νά ξεκουραστούνε καί νά ἀποθέσουν τό προβλημάτους, νά πάρουν λύση, νά πάρουν δύναμη, γιά νά συνεχίσουν τήν πορεία τους. Καί ὁ μοναχός, πρέπει πάντα νά εἶναι ἔτοιμος νά δώσει τά πάντα σέ αὐτούς τούς ἀνθρώπους, γιά νά ἐκπληρώσει τό Εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης. Καί κυρίως, νά μήν προβάλει τόν ἐαυτό του, ἀλλά νά στρέφει τούς ἀνθρώπους, καί νά τούς ὀδηγει πρός τόν Χριστό, τόν ἱατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων. Πόσοι ἄνθρωποι ἔχουν ἔρθει καί ἔχουν ἀλλάξει τήν ζωή τους, καί ἔχουν πλησιάσει στόν Χριστό.