Το ορθόδοξο χριστιανικό αίσθημα για τους διωγμούς των χριστιανών από τους Ισλαμιστές

πηγή:o-nekros

Μια θεμελιώδης εντολή του Χριστού – που ξεχωρίζει το χριστιανισμό από τις πολλές θρησκευτικές παραδόσεις του κόσμου – είναι η αγάπη προς τους εχθρούς.

Ο Ιησούς διδάσκει τους ανθρώπους να αγαπούν, όχι μόνο εκείνους που τους αγαπούν, αλλά και τους εχθρούς τους (κατά Λουκάν 6, 27-37). Και αληθινή αγάπη σημαίνει επιθυμία για το καλό του άλλου και θλίψη για το κακό του.

Πρώτος πραγμάτωσε το ιδεώδες αυτό ο ίδιος ο Κύριος, συγχωρώντας τους σταυρωτές Του ενώ ήταν σταυρωμένος. Εκεί μάλιστα έδωσε ένα σοβαρό λόγο για την αγάπη αυτή: «δεν ξέρουν τι κάνουν» (Λουκ. 23, 34).

Στη συνέχεια, ο άγιος Στέφανος ο πρωτομάρτυρας έπραξε το ίδιο γι’ αυτούς που τον λιθοβολούσαν μέχρι θανάτου: πριν ξεψυχήσει, προσευχήθηκε στο Θεό – τον Ιησού Χριστό – να μην τους λογαριάσει την αμαρτία τους (Πράξεις των αποστόλων, 7, 60). Στους αιώνες που ακολούθησαν, αναρίθμητοι άγιοι, αλλά και απλοί χριστιανοί, έκαναν και κάνουν το ίδιο για τους εχθρούς τους.

Βεβαίως, ακόμη και μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία λίγοι είναι εκείνοι που αντέχουν το βάρος αυτής της εντολής, που στραγγαλίζει το ένστικτο της αυτοσυντηρησίας του ανθρώπου (μεταμορφωμένο εδώ σε αίσθημα δικαίου – σε μισώ ή σε εκδικούμαι, γιατί «αυτό είναι το δίκαιο»), αντιμάχεται πάθη ριζωμένα μέσα μας από την πρωτόγονη ακόμη εποχή και, για να γίνει αποδεκτή, προϋποθέτει ήδη μια κατάσταση αγιότητας, έστω και εμβρυϊκή. Ή μάλλον μια επιλογή αγιότητας (απαραίτητα ειλικρινή και ταπεινή), που θέτει τον άνθρωπο στην αφετηρία ενός μεγάλου και δύσκολου, αλλά και ολοφώτεινου, ταξιδιού.

Αυτό επισημαίνεται από τον Ιησού Χριστό, όταν λέει ότι η πύλη του παραδείσου είναι στενή και λίγοι εισέρχονται απ’ αυτήν, και η οδός είναι θλιμμένη (κατά Ματθαίον, 7, 13-14). Είναι θλιμμένη, εκτός των άλλων, γιατί ο χριστιανός που αγαπά τους εχθρούς του και θέλει το καλό τους έχει να παλέψει και ενάντια τους ανθρώπους με τους οποίους έχει ιδιαίτερα στενό δεσμό (συγγενείς και φίλους του), οι οποίοι, κατά κανόνα, προσπαθούν με μανία να του αλλάξουν άποψη και να τον πείσουν, ακόμη και εξαναγκάζοντάς τον, να μισεί τους εχθρούς του. Εκείνος, όχι μόνο θλίβεται απ’ αυτό τον ψυχολογικό πόλεμο (που λειτουργεί ως πειρασμός, δηλ. δοκιμασία, κατά τους αγίους διδασκάλους της Ορθοδοξίας), αλλά και συγχωρεί συνεχώς τους δικούς του, που τον βασανίζουν (δήθεν «για το καλό του»), ενώ συγχρόνως αντιστέκεται στον πόλεμο που κάνουν εναντίον του!...

Πολεμάει δηλαδή ενάντια στους ίδιους τους δικούς του, για να υπερασπιστεί το δικαίωμά του να αγαπά όλο τον κόσμο και να υπακούει στην εντολή του Χριστού, του αγαπημένου Διδασκάλου και Αρχηγού του. Έτσι εκπληρώνεται και ένας άλλος λόγος του Χριστού, ότι «εχθροί του ανθρώπου θα γίνουν οι άνθρωποι του σπιτιού του» κι ότι ο πραγματικός μαθητής Του αγαπάει Εκείνον περισσότερο από τα μέλη της οικογένειάς του (Ματθ. 10, 35-38).

Οι άγιοι απόστολοι, οι μαθητές του Χριστού, όπως έχει εύστοχα επισημανθεί, εφάρμοσαν επίσης την εντολή της αγάπης προς τους εχθρούς, όταν μίλησαν στον ιουδαϊκό λαό κατά την ημέρα της Πεντηκοστής (Πράξεις των αποστόλων, κεφ. 2). Οι Ιουδαίοι συγκλονίστηκαν από την ομιλία του αποστόλου Πέτρου, που τους κατηγόρησε ευθέως για τη σταύρωση του Χριστού, και ρώτησαν «τι να κάνουμε τώρα;». Οι απόστολοι απάντησαν: «Μετανοήστε και βαπτιστείτε στο όνομα του Ιησού Χριστού, για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες σας και να λάβετε τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος». Δίδαξαν δηλαδή το δρόμο της σωτηρίας – της ένωσης με το Θεό – στους ανθρώπους που είχαν συναινέσει στη σταύρωση του Χριστού, τους βοήθησαν να λυτρωθούν από την αμαρτία τους και απ’ όλες τις αμαρτίες τους, αντί να ζητούν από το Θεό να τους εκδικηθεί και να τους κατακεραυνώσει!

Όταν λοιπόν, αδελφοί, γράφουμε για τους διωγμούς και τις σφαγές των χριστιανών από τους Ισλαμιστές της εποχής μας – ή από τους αθεϊστές, π.χ. το φρικτό καθεστώς της Βόρειας Κορέας – δεν το κάνουμε για να ανάψουμε κάποιου είδους θρησκευτικό μίσος ενάντια στους αλλόθρησκους ή να αυξήσουμε το θρησκευτικό φανατισμό. Δεν το κάνουμε, επίσης, για να εμπνεύσουμε εθνικιστικές εξάρσεις και να υψώσουμε λάβαρα και ξίφη ή σάρισες. Ούτε έχει κάποια σχέση με πολιτικές σκοπιμότητες η προσπάθειά μας.

Οι λόγοι, που μας ωθούν στην προβολή αυτών των γεγονότων, είναι εντελώς διαφορετικοί. Επιθυμούμε να καταλάβουν το λάθος τους οι εχθροί των χριστιανών και να μετανοήσουν, να έρθουν στην αγία Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού και να σωθούν. Όχι να κριθούν ή να τιμωρηθούν, αλλά να σωθούν. (Πολλοί φονείς ή βασανιστές αγίων στην Ιστορία έχουν μετανοήσει και σωθεί ή και μαρτυρήσει ακόμη στη συνέχεια και η Εκκλησία τους δέχεται ως αγίους).

Επιθυμούμε επίσης να στηριχτούν οι αδελφοί μας, οι διωκόμενοι χριστιανοί, με τη συμπαράστασή μας και την προσευχή μας, όσο είναι δυνατόν, για ν’ αντέξουν το φοβερό αγώνα τους.

Ελπίζουμε ότι κάποιοι, που έχουν δυνατότητα παρεμβάσεων σε διεθνές επίπεδο, ίσως συγκινηθούν και ενεργήσουν πολιτικά, για να ανακουφιστούν οι αδελφοί μας από τους διωγμούς, γιατί, όσο κι αν το μαρτύριο οδηγεί πολλούς στην αγιότητα, η οδύνη των συνανθρώπων μας δεν είναι επιθυμητή – εξάλλου, άλλους τους οδηγεί στην απώλεια, ενώ τους θύτες στην κόλαση.

Επιθυμούμε να καταλάβουν, όσοι δεν το έχουν καταλάβουν ακόμη, τη διαφορά της Ορθοδοξίας από την οποιαδήποτε απέναντι όχθη, να πάψουν να περιφρονούν την Ορθοδοξία, να την πλησιάσουν και να ωφεληθούν (εκείνοι, όχι εμείς) επιτρέποντας στη χάρη του Θεού να μπει μέσα τους και να παραμείνει εκεί στην αιωνιότητα.

Επιθυμούμε να παραδειγματιστούμε κι εμείς οι ίδιοι από τη σταθερότητα και τη δύναμη των σύγχρονων μαρτύρων και ομολογητών του Χριστού, για να δώσουμε το δικό μας αγώνα, με τις δικές μας δυσκολίες, ανάλογες ή λιγότερες (κι εδώ υπάρχουν πολλοί που αγωνίζονται μέχρι αίματος – ίσως όχι από σφαγές, αλλά από ασθένειες και άλλες θλίψεις – και καλούνται να γίνουν μάρτυρες και άγιοι μέσα απ’ αυτόν τον αγώνα, με τη βοήθεια του Θεού και όλων εμάς, των αδελφών τους).

Επιθυμούμε τέλος (ας το γράψω κι αυτό) να συγχαρούμε τους αδελφούς μας μάρτυρες και ομολογητές της πίστης, για τον επίγειο αγώνα και το ουράνιο βραβείο τους.

Ναι, κηρύσσουμε τον πόλεμο στις θρησκείες του αίματος και γενικά σε όλους τους δρόμους της πλάνης και του θανάτου. Ο πόλεμος αυτός όμως δεν είναι πόλεμος βίας και μίσους, αλλά αγάπης, προσευχής και ιεραποστολής. Έχει έναν και μόνο εχθρό: το σατανά. Και γίνεται για την υπεράσπιση των ίδιων των αλλοθρήσκων και αιρετικών αδελφών μας, που είναι θύματα αυτού του εχθρού και συχνά γίνονται όργανά του και υπηρέτες στο έργο του.

«Ο πόλεμός μας δε γίνεται για να ρίξει κάτω ανθρώπους, αλλά για να σηκώσει εκείνους που είναι πεσμένοι» όπως έλεγε ο ιερός Χρυσόστομος (P.G. 50, 841-842). Και πεσμένοι, πιστέψτε με, δεν είναι οι ορθόδοξοι χριστιανοί, αλλά οι εχθροί μας (που δεν είναι εχθροί μας, αλλά αδελφοί μας θύματα του διαβόλου).

Οι μουσουλμάνοι καυχώνται πως η θρησκεία τους είναι «ρεαλιστική»: κηρύσσει πόλεμο κατά των εχθρών. Παρόμοια «ρεαλιστική» είναι και η αιρετική χριστιανοσύνη που διαμορφώθηκε στη δυτική Ευρώπη τα τελευταία τουλάχιστον χίλια – και περισσότερα – χρόνια. Όμως αυτός ο «ρεαλισμός» αφήνει τον άνθρωπο μακριά απ’ το Θεό. Εμείς, δόξα τω Θεώ, δεν είμαστε «ρεαλιστές». Ούτε άγγελοι. Αμαρτωλοί άνθρωποι είμαστε. Απλώς αγωνιζόμαστε, όσο αγωνιζόμαστε, για τον ουρανό. Αν θέλαμε τη γη, δε χρειαζόταν να είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί. Ορθόδοξος σημαίνει να τείνεις προς τον ουρανό, προς το Χριστό, τους αγγέλους και τους αγίους. Αλλά τείνεις προς τον ουρανό, όταν λαχταράς ν’ ανέβεις μαζί με όλους τους συνανθρώπους σου, και πιο πολύ αγωνιάς ν’ ανέβουν οι άπιστοι και οι αμετανόητοι, δηλαδή αυτοί που φαίνεται να κινδυνεύουν περισσότερο να χαθούν.

Κάθε πραγματική ιεραποστολική προσπάθεια σε όλη την ιστορία της Ορθοδοξίας (που αρχίζει από τα αποστολικά χρόνια, γιατί η Ορθοδοξία είναι η απόλυτη ιστορική και πνευματική συνέχεια της αρχαίας Εκκλησίας) γι’ αυτούς γίνεται: για τους άπιστους και τους αμετανόητους, τους κινδυνεύοντες αδελφούς μας, για τη σωτηρία τους.

Αυτή η Ορθοδοξία εκφράζεται σ’ αυτό το ασήμαντο ιστολόγιο. Συγχωρέστε με, αδελφοί μου. Ευχαριστώ.

Δε θα ανεβάσω σχόλια σ’ αυτή την ανάρτηση.