Ποιος
είναι ο π. Λουκάς Ατίνα, που λειτουργεί στον Αγιο Γεώργιο! Ηταν
πνευματικό παιδί του μακαριστού πατριάρχη Αλεξανδρείας! Τι αναφέρει για
το ποίμνιο που τον επισκέπτεται ζητώντας τη βοήθειά του για να επιβιώσει
πηγή:dimokratianews
Αγγελος Σκορδάς
Φωτογραφίες: Δημήτρης Γκολφομήτσος
Πέμπτη πρωί, σε έναν από τους κεντρικότερους ναούς της Αθήνας, τον Αγιο Γεώργιο Καρύκη (Καρύτση), στην ομώνυμη πλατεία. Στην είσοδο της εκκλησίας, η πόρτα της οποίας πολλές φορές παραμένει ανοιχτή μέχρι αργά το βράδυ, τέσσερις πέντε άνδρες και γυναίκες, διάφορων ηλικιών, έχουν σχηματίσει έναν κύκλο. Στο κέντρο του ξεχωρίζει ο πατέρας Λουκάς Ατίνα, που απαντά ή προσπαθεί να απαντήσει σε όλους τους προβληματισμούς του ποιμνίου του πότε με χαμόγελο και πότε με τόνο συμβουλευτικό. Το ακροατήριο δείχνει να απορροφά κάθε λέξη του. Οπως παραδέχεται, οι στιγμές χαλάρωσης μέσα στην ημέρα είναι ελάχιστες και προσπαθεί να τις εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο.
Ποιος είναι, όμως, ο «καλύτερος τρόπος» για τον πατέρα Λουκά; «Οι καθημερινές υποχρεώσεις αφήνουν ελάχιστο χρόνο για διαπροσωπική επαφή με τον κόσμο και η αλήθεια είναι ότι από αυτή η επικοινωνία, ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης, έχει αποκτήσει ξεχωριστή σημασία» εξηγεί στην «κυριακάτικη δημοκρατία». Με καταγωγή από τη Γιαουντέ του Καμερούν, έχει γνωρίσει τι θα πει στέρηση. «Παλαιότερα οι προβληματισμοί των ανθρώπων ήταν κυρίως πνευματικοί. Σήμερα πολλοί είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης και στρέφουν το βλέμμα τους στην Εκκλησία. Δεν τους αδικώ. Αντιθέτως. Μονάχα που ο ρόλος του κληρικού δεν περιορίζεται στην πρόσκαιρη απάλυνση υλικών ελλείψεων. Ως ποιμένες προσπαθούμε την ίδια στιγμή που καλύπτουμε τις κοσμικές ανάγκες τους να προσφέρουμε και πνευματική καθοδήγηση» λέει.
Εχοντας μεγαλώσει σε ένα οικογενειακό περιβάλλον όπου η Ορθοδοξία είχε πάντοτε κυρίαρχο ρόλο (οι γονείς του βαφτίστηκαν πριν από τη γέννησή του), ο 37χρονος, σήμερα, ιερέας θυμάται τα πρώτα χρόνια δίπλα στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Πέτρο, που τον Σεπτέμβριο του 2004 χάθηκε κατά τη μεταφορά του στο Αγιον Ορος, όταν το ελικόπτερο Σινούκ στο οποίο επέβαινε συνετρίβη. «Ο Πατριάρχης με είχε δίπλα του από 11 ετών και αν κάτι έχω καταφέρει μέχρι σήμερα το οφείλω στη σοφή καθοδήγησή του. Αυτός μερίμνησε για την εκπαίδευσή μου στην Πατριαρχική Σχολή της Κένυας, αυτός με παρότρυνε να έρθω στην Ελλάδα και να συνεχίσω τις σπουδές μου στη Θεολογική Σχολή και αυτός με δίδαξε το πραγματικό νόημα της Ορθοδοξίας» λέει συγκινημένος.
Με το πατρικό του σπίτι να απέχει μόλις λίγα μέτρα από τον ορθόδοξο μητροπολιτικό ναό της χώρας και επίκεντρο της ελληνικής κοινότητας, ο πατέρας Λουκάς εμποτίστηκε από νωρίς με τις αξίες της Ορθοδοξίας. «Είχα την τύχη να έχω δύο πατεράδες, τον βιολογικό μου πατέρα και τον Πατριάρχη, και δύο πατρίδες, το Καμερούν και την Ελλάδα. Στα 13 χρόνια της παραμονής μου στη χώρα, όμως, έχω αποκτήσει και ακόμη μία μητέρα, την κυρία Μαίρη. Από την πρώτη στιγμή που τοποθετήθηκα στον ναό, πριν από 11 χρόνια, αναπτύξαμε μια σχέση αλληλοεκτίμησης και με έχει αγκαλιάσει αναπληρώνοντας την απουσία της βιολογικής μου μητέρας. Η Ελλάδα είναι μια καλή χώρα. Αυτό που παρατήρησα αμέσως ήταν η αγάπη του κόσμου προς αυτούς που φορούν τα άμφια αλλά και η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων. Σαν ορθόδοξος κληρικός δεν θα μπορούσα να έχω φανταστεί ένα καλύτερο περιβάλλον» περιγράφει, συμπληρώνοντας ότι όλα αυτά τα χρόνια στην Αθήνα δεν έχει αντιμετωπίσει ρατσισμό.
«Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: Αυτοί που αρχικά με κοιτάζουν επιφυλακτικά, αλλά με τους οποίους με τον καιρό γίνομαι πραγματικός φίλος, και αυτοί που με θαυμάζουν από την πρώτη στιγμή. Μπορώ να πω ότι με τους δεύτερους αισθάνομαι πιο άβολα, ντρέπομαι! Ρατσισμό, πάντως, δεν έχω αντιμετωπίσει. Κάποιος που δηλώνει χριστιανός ορθόδοξος, εξάλλου, δεν μπορεί να ασπάζεται ρατσιστικές ιδέες. Ολοι είμαστε παιδιά του Θεού. Μεταλαμβάνουμε όλοι τη σάρκα και το αίμα του Χριστού» καταλήγει.
Λύγισε με την απώλεια του «πατέρα Πέτρου»
Εχοντας ζήσει, επί σειρά ετών, δίπλα στον ιδιαίτερα αγαπητό στον καμερουνέζικο λαό Πατριάρχη Αλεξανδρείας, ο οποίος πριν από την ενθρόνισή του είχε διατελέσει μητροπολίτης Καμερούν, ο πατέρας Λουκάς γύρισε ολόκληρη τη χώρα διαπιστώνοντας από πρώτο χέρι το ιδιαίτερο επικοινωνιακό χάρισμα του «πατέρα Πέτρου», όπως τον αποκαλεί. «Αντιμετώπιζε με την ίδια θέρμη τόσο τον πρόεδρο της χώρας Πολ Μπιγιά, ο οποίος επίσης τον εκτιμούσε βαθύτατα, όσο και τους χωρικούς στα τροπικά δάση της ενδοχώρας, κάποιοι εκ των οποίων δεν είχαν έρθει ποτέ σε επαφή με λευκούς» λέει.
Η απρόσμενη απώλεια το 2004 λύγισε τον νεαρό τότε ιερωμένο. «Ξαφνικά, ενώ βρισκόμουν λίγους μήνες σε μια ξένη, ακόμα, χώρα, είχα χάσει το στήριγμά μου, τον καθοδηγητή μου» θυμάται ο πατέρας Λουκάς. Τότε, λίγο προτού καταρρεύσει ψυχολογικά, σε μια τυχαία επίσκεψη στη Μονή Πετράκη συναντά τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Τα λόγια του λειτούργησαν σαν βάλσαμο στην ψυχή του: «Μου είπε, λοιπόν, στα γαλλικά, όπως μου μιλούσε πάντοτε, "διάκονέ μου, ο Πέτρος έφυγε, αλλά μην ανησυχείς. Το πιο σημαντικό για εσένα τώρα είναι να τιμάς τη μνήμη του, εκπληρώνοντας πάντα τις επιθυμίες του, ώστε να χαίρεται όπου βρίσκεται". Πράγματι, μέσα σε ελάχιστο διάστημα κατάφερα να ανακάμψω και να ακολουθώ την πορεία που ο Θεός είχε διαλέξει για μένα και στην οποία με έσπρωξε ο πατέρας Πέτρος.»
Η ανέγερση σε ρυθμό βυζαντινό!
Ο Αγιος Γεώργιος του Καρύκη ήταν κτητορικός ναός της μεγάλης αθηναϊκής οικογένειας της Τουρκοκρατίας (Καρίκη ή Καρίτση). Χτισμένος στα μεσαιωνικά χρόνια, είχε απαξιωθεί μετά την Επανάσταση. Τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας, οι ενορίτες απευθύνθηκαν στον αρχιτέκτονα Λύσανδρο Καυταντζόγλου για την ανακατασκευή του, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα, λίγα μέτρα μακριά, στην οδό Αιόλου, ανεγειρόταν ο πρώτος μητροπολιτικός ναός της πρωτεύουσας, αυτός της Αγίας Ειρήνης. Οι πιστοί, σε αντίθεση με το ρεύμα της εποχής που ήθελε νεωτεριστικά στοιχεία στον διάκοσμο των ναών, επέβαλαν την εφαρμογή ενός βυζαντινού ρυθμού, έστω και με ρωμανικές επιρροές. Γρήγορα κατέστη σημείο αναφοράς της περιοχής και τόπος συνάντησης της υψηλής κοινωνίας.
πηγή:dimokratianews
Αγγελος Σκορδάς
Φωτογραφίες: Δημήτρης Γκολφομήτσος
Πέμπτη πρωί, σε έναν από τους κεντρικότερους ναούς της Αθήνας, τον Αγιο Γεώργιο Καρύκη (Καρύτση), στην ομώνυμη πλατεία. Στην είσοδο της εκκλησίας, η πόρτα της οποίας πολλές φορές παραμένει ανοιχτή μέχρι αργά το βράδυ, τέσσερις πέντε άνδρες και γυναίκες, διάφορων ηλικιών, έχουν σχηματίσει έναν κύκλο. Στο κέντρο του ξεχωρίζει ο πατέρας Λουκάς Ατίνα, που απαντά ή προσπαθεί να απαντήσει σε όλους τους προβληματισμούς του ποιμνίου του πότε με χαμόγελο και πότε με τόνο συμβουλευτικό. Το ακροατήριο δείχνει να απορροφά κάθε λέξη του. Οπως παραδέχεται, οι στιγμές χαλάρωσης μέσα στην ημέρα είναι ελάχιστες και προσπαθεί να τις εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο.
Ποιος είναι, όμως, ο «καλύτερος τρόπος» για τον πατέρα Λουκά; «Οι καθημερινές υποχρεώσεις αφήνουν ελάχιστο χρόνο για διαπροσωπική επαφή με τον κόσμο και η αλήθεια είναι ότι από αυτή η επικοινωνία, ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης, έχει αποκτήσει ξεχωριστή σημασία» εξηγεί στην «κυριακάτικη δημοκρατία». Με καταγωγή από τη Γιαουντέ του Καμερούν, έχει γνωρίσει τι θα πει στέρηση. «Παλαιότερα οι προβληματισμοί των ανθρώπων ήταν κυρίως πνευματικοί. Σήμερα πολλοί είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης και στρέφουν το βλέμμα τους στην Εκκλησία. Δεν τους αδικώ. Αντιθέτως. Μονάχα που ο ρόλος του κληρικού δεν περιορίζεται στην πρόσκαιρη απάλυνση υλικών ελλείψεων. Ως ποιμένες προσπαθούμε την ίδια στιγμή που καλύπτουμε τις κοσμικές ανάγκες τους να προσφέρουμε και πνευματική καθοδήγηση» λέει.
Εχοντας μεγαλώσει σε ένα οικογενειακό περιβάλλον όπου η Ορθοδοξία είχε πάντοτε κυρίαρχο ρόλο (οι γονείς του βαφτίστηκαν πριν από τη γέννησή του), ο 37χρονος, σήμερα, ιερέας θυμάται τα πρώτα χρόνια δίπλα στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Πέτρο, που τον Σεπτέμβριο του 2004 χάθηκε κατά τη μεταφορά του στο Αγιον Ορος, όταν το ελικόπτερο Σινούκ στο οποίο επέβαινε συνετρίβη. «Ο Πατριάρχης με είχε δίπλα του από 11 ετών και αν κάτι έχω καταφέρει μέχρι σήμερα το οφείλω στη σοφή καθοδήγησή του. Αυτός μερίμνησε για την εκπαίδευσή μου στην Πατριαρχική Σχολή της Κένυας, αυτός με παρότρυνε να έρθω στην Ελλάδα και να συνεχίσω τις σπουδές μου στη Θεολογική Σχολή και αυτός με δίδαξε το πραγματικό νόημα της Ορθοδοξίας» λέει συγκινημένος.
Με το πατρικό του σπίτι να απέχει μόλις λίγα μέτρα από τον ορθόδοξο μητροπολιτικό ναό της χώρας και επίκεντρο της ελληνικής κοινότητας, ο πατέρας Λουκάς εμποτίστηκε από νωρίς με τις αξίες της Ορθοδοξίας. «Είχα την τύχη να έχω δύο πατεράδες, τον βιολογικό μου πατέρα και τον Πατριάρχη, και δύο πατρίδες, το Καμερούν και την Ελλάδα. Στα 13 χρόνια της παραμονής μου στη χώρα, όμως, έχω αποκτήσει και ακόμη μία μητέρα, την κυρία Μαίρη. Από την πρώτη στιγμή που τοποθετήθηκα στον ναό, πριν από 11 χρόνια, αναπτύξαμε μια σχέση αλληλοεκτίμησης και με έχει αγκαλιάσει αναπληρώνοντας την απουσία της βιολογικής μου μητέρας. Η Ελλάδα είναι μια καλή χώρα. Αυτό που παρατήρησα αμέσως ήταν η αγάπη του κόσμου προς αυτούς που φορούν τα άμφια αλλά και η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων. Σαν ορθόδοξος κληρικός δεν θα μπορούσα να έχω φανταστεί ένα καλύτερο περιβάλλον» περιγράφει, συμπληρώνοντας ότι όλα αυτά τα χρόνια στην Αθήνα δεν έχει αντιμετωπίσει ρατσισμό.
«Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: Αυτοί που αρχικά με κοιτάζουν επιφυλακτικά, αλλά με τους οποίους με τον καιρό γίνομαι πραγματικός φίλος, και αυτοί που με θαυμάζουν από την πρώτη στιγμή. Μπορώ να πω ότι με τους δεύτερους αισθάνομαι πιο άβολα, ντρέπομαι! Ρατσισμό, πάντως, δεν έχω αντιμετωπίσει. Κάποιος που δηλώνει χριστιανός ορθόδοξος, εξάλλου, δεν μπορεί να ασπάζεται ρατσιστικές ιδέες. Ολοι είμαστε παιδιά του Θεού. Μεταλαμβάνουμε όλοι τη σάρκα και το αίμα του Χριστού» καταλήγει.
Λύγισε με την απώλεια του «πατέρα Πέτρου»
Εχοντας ζήσει, επί σειρά ετών, δίπλα στον ιδιαίτερα αγαπητό στον καμερουνέζικο λαό Πατριάρχη Αλεξανδρείας, ο οποίος πριν από την ενθρόνισή του είχε διατελέσει μητροπολίτης Καμερούν, ο πατέρας Λουκάς γύρισε ολόκληρη τη χώρα διαπιστώνοντας από πρώτο χέρι το ιδιαίτερο επικοινωνιακό χάρισμα του «πατέρα Πέτρου», όπως τον αποκαλεί. «Αντιμετώπιζε με την ίδια θέρμη τόσο τον πρόεδρο της χώρας Πολ Μπιγιά, ο οποίος επίσης τον εκτιμούσε βαθύτατα, όσο και τους χωρικούς στα τροπικά δάση της ενδοχώρας, κάποιοι εκ των οποίων δεν είχαν έρθει ποτέ σε επαφή με λευκούς» λέει.
Η απρόσμενη απώλεια το 2004 λύγισε τον νεαρό τότε ιερωμένο. «Ξαφνικά, ενώ βρισκόμουν λίγους μήνες σε μια ξένη, ακόμα, χώρα, είχα χάσει το στήριγμά μου, τον καθοδηγητή μου» θυμάται ο πατέρας Λουκάς. Τότε, λίγο προτού καταρρεύσει ψυχολογικά, σε μια τυχαία επίσκεψη στη Μονή Πετράκη συναντά τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Τα λόγια του λειτούργησαν σαν βάλσαμο στην ψυχή του: «Μου είπε, λοιπόν, στα γαλλικά, όπως μου μιλούσε πάντοτε, "διάκονέ μου, ο Πέτρος έφυγε, αλλά μην ανησυχείς. Το πιο σημαντικό για εσένα τώρα είναι να τιμάς τη μνήμη του, εκπληρώνοντας πάντα τις επιθυμίες του, ώστε να χαίρεται όπου βρίσκεται". Πράγματι, μέσα σε ελάχιστο διάστημα κατάφερα να ανακάμψω και να ακολουθώ την πορεία που ο Θεός είχε διαλέξει για μένα και στην οποία με έσπρωξε ο πατέρας Πέτρος.»
Η ανέγερση σε ρυθμό βυζαντινό!
Ο Αγιος Γεώργιος του Καρύκη ήταν κτητορικός ναός της μεγάλης αθηναϊκής οικογένειας της Τουρκοκρατίας (Καρίκη ή Καρίτση). Χτισμένος στα μεσαιωνικά χρόνια, είχε απαξιωθεί μετά την Επανάσταση. Τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας, οι ενορίτες απευθύνθηκαν στον αρχιτέκτονα Λύσανδρο Καυταντζόγλου για την ανακατασκευή του, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα, λίγα μέτρα μακριά, στην οδό Αιόλου, ανεγειρόταν ο πρώτος μητροπολιτικός ναός της πρωτεύουσας, αυτός της Αγίας Ειρήνης. Οι πιστοί, σε αντίθεση με το ρεύμα της εποχής που ήθελε νεωτεριστικά στοιχεία στον διάκοσμο των ναών, επέβαλαν την εφαρμογή ενός βυζαντινού ρυθμού, έστω και με ρωμανικές επιρροές. Γρήγορα κατέστη σημείο αναφοράς της περιοχής και τόπος συνάντησης της υψηλής κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου