Οι δυσκολίες που συναντά κανείς κατά την μεταστροφή του, προκειμένου να προσεγγίσει την Ορθοδοξία

πηγή:ιerapostoli
Από την Αικατερίνη

Είμαι νεοφώτιστη στην Ορθοδοξία και ζω σε περιφέρεια της Αυστραλίας. Ήρθα στην τοπική μου Ελληνορθόδοξη Εκκλησία από την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία της Αντιοχείας της οποίας ο Πατριάρχης έχει έδρα τη Συρία. Στην Αυστραλία, αυτή η Εκκλησία είναι γνωστή ως η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αντιοχείας. Υπάρχουν πέντε παραδόσεις της Παγκόσμιας Ορθοδοξίας που εκπροσωπούνται στην περιοχή μου, αλλά μόνο η ελληνική και σερβική παράδοση «συνδέονται» με τον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης. Μόνο σπάνια οι εκκλησίες αυτές τελούν την Θεία Λειτουργία στην αγγλική γλώσσα.

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις μου σχετικά με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι μεταστραφέντες κατά την εισδοχή τους στην Ορθόδοξη Πίστη. Από προσωπική πείρα διαπίστωσα πως, αν κάποιος θέλει να κάνει περισσότερο από το απλώς να συμμετέχει «κατ’ όνομα» στη ζωή της εκκλησίας, η πλήρης δέσμευση στην Ορθόδοξη Πίστη είναι αυτό που απαιτείται. Μοναδικός σκοπός μου στο γράψιμο της παρούσας επιστολής είναι να αυξηθεί η επίγνωση της διαδικασίας της μεταστροφής στην Πίστη.

Εύχομαι να το κάνω αυτό με ταπεινοφροσύνη. Ευελπιστώ, με το να μοιράζομαι μερικές από τις σκέψεις μου μαζί σας, μπορούμε να διδαχθούμε ο ένας από τον άλλον ότι ο δρόμος θα γίνει λίγο πιο εύκολος (όχι μόνο για εκείνους τους μεταστραφέντες που μπορεί να έρθουν μετά από ανθρώπους σαν εμένα, αλλά για τον καθένα από εμάς, των οποίων τα πνευματικά ταξίδια συχνά είναι μοναδικά και βαθύτατα προσωπικά, καθώς φιλοδοξούμε να ζούμε τη ζωή μας εν ονόματι Κυρίου).

Οι άνθρωποι που έρχονται στην Ορθόδοξη Εκκλησία από κάποια άλλη πίστη οφείλουν να Κατηχηθούν. Αυτό σημαίνει να παίρνουν οδηγίες για την Ορθόδοξη Πίστη. Με τη μεταφορά μου στην Ελληνική Εκκλησία, μου δόθηκε ειδική άδεια από τον επίσκοπο, ώστε να μην υποχρεωθώ να κάνω περαιτέρω κατήχηση. Μου δόθηκε επίσης έγκριση να λάβω το Χρίσμα οποιαδήποτε στιγμή μετά από αυτό. Λόγω των μοναδικών περιστάσεων που με οδήγησαν με την Ελληνική Εκκλησία, βρέθηκα να είμαι η μοναδική μεταστραφείσα που εκκλησιαζόταν τακτικά, που έχρηζε μιας κάποιας "ανεπίσημης" κατήχησης. Αυτό δεν ήταν μόνο επειδή καταπιανόμουν με μια νέα πίστη και με το πώς να ζήσω πραγματικά μια ζωή Ορθόδοξη στον έξω κόσμο, αλλά και λόγω των ιδιαίτερων δημογραφικών στοιχείων της Εκκλησίας και της επαν-αφύπνισής μου, σε αυτή την διαφορετική κουλτούρα και γλώσσα Της.

Αυτή η εμπειρία μου έθεσε ένα καλό θεμέλιο στην Ορθοδοξία και βοήθησε όταν έπρεπε να αντιμετωπίσω τις διάφορες προκλήσεις της ζωής. Έχω διατηρήσει την ισχυρή πεποίθηση για πολύ καιρό ότι η Ορθοδοξία είναι η αληθινή πίστη. Επιθυμούσα να προσφέρω τη δέσμευσή μου προς το Θεό, όχι μόνο μέσω των Λειτουργιών της Κυριακής, αλλά και μέσω των πιο θαυμαστών λειτουργιών της Ορθόδοξης Εκκλησίας, συμπεριλαμβανομένης της Παράκλησης και του  Εσπερινού.  Λαχταρούσα λίγα Αγγλικά στις Λειτουργίες για να μπορώ να αφουγκρασθώ με όλες τις αισθήσεις ... Η Ορθοδοξία είναι σίγουρα μια συνάντηση του μυαλού, του σώματος και της ψυχής.

Οι μεταστραφέντες έχουν μια ποικιλία εμπειριών καθώς εισέρχονται στην Πίστη, που κυμαίνεται από το να γυρίζει ο εαυτός τους μέσα έξω, καθώς πετούν έξω πολλές από τις αξίες και τις πεποιθήσεις τους, που διατηρούσαν μια ολόκληρη ζωή. Για άλλους, η μετάβαση σε μια άλλη πίστη μπορεί να είναι αρκετά ομαλή.

Οι δυσκολίες βέβαια είναι προφανώς πιο πιθανές σε ενορίες, όπου μόνο ένας ή δύο μεταστραφέντες έρχονται στην εκκλησία σε μια συνεχή βάση και επιθυμούν να συμμετέχουν τακτικά στις διάφορες λειτουργίες και όχι μόνο στη Θεία Λειτουργία. Η εκκλησία μπορεί επίσης να είναι μίας συγκεκριμένης εθνικής τάσης ή/και να έχει κάποια ηλικιακά δημογραφικά.

Αυτό σημαίνει πως όχι μόνο θα πρέπει ένας μοναδικός μεταστραφείς να προσαρμοστεί σε μια νέα πίστη, αλλά θα πρέπει επίσης να αντιμετωπίσει το σχεδόν πλήρες βύθισμα σε μια άλλη κουλτούρα εν μια νυκτί. Λόγω της έλλειψης οποιουδήποτε είδους ιστορικού τακτικών μεταστραφέντων που να εκκλησιάζονται σε συγκεκριμένο ναό, μπορεί επίσης να υπάρξει και κάποια σύγχυση εκ μέρους ορισμένων ενοριτών ως προς το ΓΙΑΤΙ ο μεταστραφείς είναι καν εκεί.

Αυτή η έλλειψη κατανόησης μπορεί να έχει χρωματιστεί και από τις προσωπικές εμπειρίες ενός συγκεκριμένου ενορίτη, με μέλη της οικογένειάς του που έγιναν Ορθόδοξοι με μοναδικό λόγο το ότι θέλει να παντρευτεί κάποιον στην οικογένεια που συμβαίνει να είναι αυτής της πίστης. Ανέκδοτα στοιχεία τείνουν να δείχνουν πως άπαξ και παντρευτούν, τέτοια νέα μέλη της οικογένειας σπάνια, αν καν ποτέ, θα εκκλησιαστούν σε μια ορθόδοξη εκκλησία.

Σε ό,τι αφορά τη δική μου μετάβαση στην Ορθοδοξία,  βρήκα τον εαυτό μου να κάνει πολλές ερωτήσεις για τα πάντα, από:

"Γιατί ο Θεός να με στείλει με ένα τέτοιο έμμεσο τρόπο πίσω στην Ελληνική Εκκλησία; Την ίδια εκκλησία, από την οποία είχα σκεφτεί να μεταστραφώ πριν από 20 χρόνια;"

Μέχρι:

"Τι είδους πνευματική και πρακτική δέσμευση αναμένεται από τον καθένα που είναι μέλος της ενοριακής κοινότητας όπως αυτή που βρέθηκα;"

Αυτό σημαίνει:

•        Να αναρωτιόμαστε μας κάθε μέρα για το τι εμείς στοχεύουμε στη χριστιανική ζωή και έχοντας επίγνωση ότι αυτό που σκεφτόμαστε, λέμε και κάνουμε θα πρέπει να ευθυγραμμίζονται.

•        Να προσφέρουμε τον εαυτό μας στο Θεό στην υπηρεσία της Βασιλείας Του, όχι μόνο τις Κυριακές, αλλά κάθε μέρα του χρόνου. Όταν αισθάνεσαι αποθαρρυμένος, να ενισχύεσαι από ενθαρρυντικά σχόλια των Ελλήνων της Αυστραλίας.

•        Να προσπαθείς να αποβάλλεις τους νομικισμούς που προέρχονται από την παλαιά πίστη μας, καθώς επεξεργαζόμαστε το ποιά πρέπει ναι είναι στην πραγματικότητα η προσωπική μας ανταπόκριση, ως Ορθόδοξη ομολογία και κοινωνία.

•        Να μαθαίνουμε πως ο ρόλος του πνευματικού πατέρα δεν είναι ο ίδιος με του καθολικού ιερέα.

•        Εκθέτοντας τις αδυναμίες μας σε ένα πνευματικό πατέρα για να κατανοήσουμε καλύτερα την ανταπόκρισή μας στην Πίστη,  και να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και με τη βοήθεια του Θεού να δούμε την εσωτερική κατάσταση της ψυχής μας και να ωριμάσουμε ακόμη περισσότερο από την εμπειρία.

•        Να γνωρίζουμε πως όταν τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα, χρειάζεται να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να πάρουμε μια προσωρινή άδεια, ενθυμούμενοι να μην είμαστε πολύ αυστηροί με τον εαυτό μας. Υπάρχουν τόσα πολλά να κατανοηθούν ως αφοσιωμένοι μεταστραφέντες που έρχονται στην Εκκλησία, και στο κάτω-κάτω, είμαστε άνθρωποι!

Παρά τα εμπόδια, η προσέλευση στην Εκκλησία με έχει κάνει πιο δυνατή πνευματικά, με πολλούς τρόπους. Ήταν όμως δύσκολο να παρασχεθεί υπομονή εν μέσω θλίψεων. Μερικές φορές, όταν η θλίψη που επιφέρεται από άλλους μας δημιουργεί απέραντο πόνο, πρέπει να προσπαθήσουμε να ελευθερώσουμε τον εαυτό μας από τέτοιες συναναστροφές, υπενθυμίζοντας στον εαυτό μας πως τα δεινά της στιγμής, δεν αξίζει να μας απασχολούν, αν λάβουμε υπόψη τη δόξα που θα βιώσουμε αργότερα (Ρωμαίους 8 : 18).

Αντιλαμβάνομαι πως η Ορθόδοξη μαρτυρία δίνει το παράδειγμα σε άλλους με το να μαρτυρείται η Αλήθεια και είναι το έργο του κάθε μέλους της Εκκλησίας. Με το να έχουμε μια τέτοια αντίληψη, μπορούμε να βοηθήσουμε πραγματικά την τοπική Ενορία μας με πραγματική υπηρεσία. Έτσι, ιδανικά, αυτή η προσφορά του εαυτού μας θα πρέπει να είναι ένας τρόπος ζωής. Θα πρέπει να είμαστε σε συνεχή σχέση με το Θεό και καλώς εχόντων των πραγμάτων, να έχουμε έναν διαρκή διάλογο με Αυτόν και τους ανθρώπους Του. Τα λόγια

"Τα Σα εκ των Σων, Σοι προσφέρομεν…" είναι μια δήλωση της Πίστης μας. Πρέπει να διαθέσουμε στον Θεό όλο τον χρόνο μας και το ταλέντο μας και να εκτιμήσουμε το κάθε λεπτό της ημέρας, επειδή Εκείνος μας έχει δώσει την δωρεά της δόξας Του από την άνευ όρων αγάπη Του για μας.

Πιστεύω πως έχουμε ένα θαυμάσια θησαυρό στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη. Άλλοι θα πρέπει πραγματικά να μπορέσουν να δουν την ομορφιά της πίστης μας. Ας σκεφτούμε την αμφισβήτηση των στάσεων και των τρόπων της ύπαρξής μας, προκειμένου να μπορούμε να συνεχίσουμε να αυξάνουμε στην πίστη και την αγάπη του Χριστού.

 Από το Ελληνο-Αυστραλιανό ΒΗΜΑ, Δεκ.2003, σελ.39